آشنایی با داروی رانتیدین(مصارف و عوارض)
رانیتیدین (به انگلیسی: Ranitidine) دارویی است که کاربرد اصلی آن در درمان زخم معده و گاستریت است. این دارو در درمان کوتاه مدت زخمهای فعال دوازدهه یا زخمهای فعال و خوش خیم معده، (در مقادیر کم برای پیشگیری از عود زخم دوازدهه مصرف می‌شود)، حالات مرضی ترشح بیش از حد اسید معده مانند نشانگان زولینگر-الیسون، برگشت محتویات معده به مری نیز مورد استفاده قرار می‌گیرد.
بزرگسالان: در درمان قرحه خوش‌خیم گوارشی، قرحه ناشی از مصرف داروها، بازگشت محتویات معده به مری و سوءهاضمه مزمن مقدار ۱۵۰ میلی گرم ۲ بار در روز (صبح و شب) یا ۳۰۰ میلی گرم موقع خواب برای مدت ۸-۴ هفته مصرف می‌شود. در درمان نشانگان زولینگر-الیسون ۱۵۰ میلی گرم ۳ بار در روز تا حداکثر g/day6 در مقادیر منقسم مصرف می‌شود. کودکان: در درمان قرحه گوارشی mg/day۴-۲ دوبار در روز تا حداکثر mg/day۳۰۰ مصرف می‌شود. مقدار مصرف نگهدارنده تا ۱۵۰ میلی گرم در شب است.
برای کاهش اسید معده قبل از اعمال جراحی یا زایمان مقدار ۱۵۰-۵۰ میلی گرم ۲-۵/۰ ساعت قبل از القای بیهوشی به صورت عضلانی یا تزریق آهسته وریدی مصرف می‌شود.
رانیتیدین به شکل قرص و آمپول ساخته می‌شود. قرص با میزان کمتر از ۱۵۰ میلیگرم بدون نسخه پزشکی است.
شکل فضایی رانیتیدین
جذب این دارو در حضور آنتی‌اسیدها کاهش می‌یابد. با وجود آنکه رانیتیدین در مقایسه با سایمتیدین یک مهار کننده ضعیف کننده تر آنزیمهای کبدی است، با این وجود در مصرف همزمان سایر داروها با این دارو باید احتیاط کرد.
ائل فان
آشنایی با داروی سفیکسیم (Cefixime)
سفیکسیم، یک آنتی بیوتیک نیمه سنتتیک و ازجمله سفالوسپورینهای نسل سوم می باشد، که به صورت خوراکی مصرف می شود و به فرمهای قرص(mg 200 ، mg 400) و سوسپانسیون (mg5/ml100) در دسترس می باشد.
فارماکوکینتیک:
سفیکسیم به میزان مناسب (۴۰ تا ۵۰ درصد) توسط دستگاه گوارش جذب می شود، غلظت حداکثر بین دو تا پنج ساعت بعد از دریافت دوز به دست می آید. حدود ۶۵ درصد به پروتئین متصل می شود. حدود ۵۰% از دارو بدون تغییر از ادرار طی ۲۴ ساعت، دفع می شود. نیمه عمر دارو در سرم حدود ۳ تا ۴ ساعت است. اما (در افراد سالم) تا ۹ ساعت هم دیده شده است. در افراد مسن و افرادی با نارسایی کلیوی باید تنظیم دوز انجام شود.
اندیکاسیونهای درمانی (موارد مصرف):
به منظور کاهش گسترش باکتریهای مقاوم به دارو و حفظ کارائی سفیکسیم و دیگر داروهای ضدباکتریائی، سفیکسیم می بایست تنها جهت درمان یا پیشگیری از عفونتهائی که قطعا و یا نزدیک به یقین توسط باکتریها ایجاد شده است بکار رود. همانند سایر سفالوسپورینها، عملکرد باکتریوسیدال سفیکسیم ناشی از اثر ممانعت کنندگی آن بر روی سنتز دیواره سلولی می باشد. سفیکسیم در حضور آنزیمهای بتالاکتاماز بسیار پایدار است. درنتیجه، بسیاری از ارگانیسمهای مقاوم به پنی سیلین و برخی از سفالوسپورینها به علت دارا بودن بتالاکتاماز، احتمال دارد به سفیکسیم حساس باشند
گونه های باکتریایی معمول حساس به سفیکسیم:
باکتریهای هوازی گرم مثبت:
Streptococcus pneumonia (حساس به پنی سیلین)
Streptococcus pyogenes
باکتریهای هوازی گرم منفی:
Escherichia coli
Haemophilus influenza
Klebsiella species
Moraxella catarrhalis
Proteus mirabilis
Neisseria gonorrhoeae
گونه های باکتریایی مقاوم به سفیکسیم:
Clostridium difficile
Bacteroides fragilis
Enterococci
Pseudomonas species
Staphylococcus aureus
Streptococcus pneumonia (مقاوم به پنی سیلین)
کاربرد سفیکسیم می بایست به عفونتهائی که ارگانیسم عامل آن مشخص و به عوامل ضدباکتریائی دیگر مقاوم است اختصاص داده شود و یا زمانیکه درمان با سایر عوامل ضدباکتریائی معمول خطرناک باشد و یا امکانپذیر نباشد.
از جمله عفونتهائی که برای درمان آنها می توان از سفیکسیم استفاده کرد عبارتند از:
– تشدید حاد برونشیت مزمن ناشی از Streptococcus pneumonia و Haemophilus influenza
– پنومونی
– عفونت مجرای ادراری تحتانی
– عفونت مجرای ادراری فوقانی
همینطور در درمان:
– عفونت گوش میانی
– سینوزیت
– فارنژیت
– تانسیلیت
– عفونتهای ناشی از سالمونلا و شیگلا
– سوزاک غیر پیچیده ناشی از Neisseria gonorrhoeae
همچنین از این آنتی بیوتیک می توان جهت پیشگیریاز ایجاد عفونتدر افرادیکهتحتعملجراحیقرار گرفتهاند یا بههر علتیمستعد عفونتهستند، استفادهکرد.
توجه: از سوسپانسیون خوراکی سفیکسیم جهت درمان عفونت گوش میانی استفاده کنید زیرا سطح خونی بالاتری از دارو را ایجاد می کند.
دوز مصرفی سفیکسیم
بالغین: دوز پیشنهادی برای بالغین ۴۰۰-۲۰۰ میلی گرم روزانه با توجه به شدت عفونت می باشد، که به صورت تک دوز و یا دو دوز جداگانه تجویز می شود.
سالخوردگان: برای بیماران سالخورده احتمال دارد دوز مشابه با دوز پیشنهاد شده برای بزرگسالان تجویز شود البته می بایست عملکرد کلیه ها بررسی شود و در صورت وجود اختلالات کلیوی شدید تنظیم دوز صورت گیرد.
نوجوانان بالاتر از ۱۲ سال: در مورد این گروه از افراد دوز مشابه با دوز پیشنهاد شده برای بزرگسالان تجویز می شود.
کودکان بین سنین ۶ ماه تا ۱۱ سال: پیشنهاد می شود که برای این دسته از افراد سفیکسیم به صورت سوسپانسیون خوراکی تجویز شود، زیرا ۲۰۰ میلی گرم سفیکسیم برای این گروه سنی مناسب نمی باشد. دوز پیشنهادی برای کودکان در این گروه سنی ۸ میلی گرم به ازاء هر کیلوگرم وزن بدن روزانه، به صورت تک دوز یا دو دوز جداگانه می باشد.
نوزادان کمتر از ۶ ماه: ایمنی و کارائی سفیکسیم در نوزادان کمتر از ۶ ماه هنوز مشخص نشده است.
دوز مصرفی سفیکسیم در بیماران مبتلا به نارسائی کلیوی:
سفیکسیم ممکن است با وجود اختلالات کلیوی در بالغین، نیز تجویز شود. در این صورت، در مورد بیماران با mg/min 20 Cratinin Clearance، دوز و زمانبندی نرمال سفیکسیم پیشنهاد می شود. در بیمارانی که mg/min 20 Cratinin Clearance باشد نباید دوز مصرفی از ۲۰۰ میلی گرم تجاوز کند. دوز و رزیم برای بیمارانی که تحت دیالیز ambulatory peritoneal مزمن یا همودیالیز می باشند، می بایست مشابه با دوز پیشنهاد شده برای بیماران دارای min 20 Cratinin Clearance باشد.
اطلاعات کافی در مورد مصرف سفیکسیم در گروه سنی نوجوان و کودکان با نارسائی کلیوی وجود ندارد. مصرف سفیکسیم در این گروه از بیماران توصیه نمی شود.
تداخلات داروئی:
غلظت خونی کاربامازپین را زیاد می کند.
مصرف همزمان با وارفارین باعث افزایش زمان پروترومبین (PT) می شود.
تداخلات با تستهای آزمایشگاهی:
ممکن است منجر به نتیجه مثبت کاذب در تست قند خون شود (بر روشهای آنزیمی اثری ندارد).
ممکن است منجر به مثبت کاذب در تست کتونوری و کومبس مستقیم شود.
هشدار:
کشتها و آزمایشات حساسیت آنتی بیوتیکی مناسب باید جهت تعیین اگانیسم عامل و حساسیت آن نسبت به سفیکسیم صورت پذیرد. اگرچه ممکن است در ضمن آماده شدن جواب آزمایش درمان با سفیکسیم آغاز شود، ولی چنانچه مشخص شد ارگانیسم عامل مقاوم به سفیکسیم است، درمان با سفیکسیم می بایست متوقف شود و یا داروی جایگزین مناسب به کاربرده شود.
قبل از درمان با سفیکسیم باید از بیمار سوالات دقیقی صورت پذیرد، به منظور اطمینان از اینکه آیا بیمار سابقه واکنشهای hypersensitivity نسبت به سفالوسپورینها، پنی سیلین و دیگر داروها را دارد یا نه. چنانچه این محصول برای بیماران حساس به پنی سیلین تجویز شود باید احتیاط لازم صورت گیرد، زیرا cross hypersensitivity در میان آنتی بیوتیکهای بتالاکتام اثبات شده است و احتمال وقوع آن در ۱۰ درصد بیماران دارای زمینه حساسیت به پنی سیلین وجود دارد. چنانچه یک واکنش آلرژیک نسبت به سفیکسیم رخ دهد، می بایست از ادامه درمان با این دارو خودداری شود.
درمان با آنتی بیوتیکهای وسیع الطیف از جمله سفیکسیم فلور نرمال کلون را تغییر می دهد و احتمال دارد منجر به رشد زیاد کلستریدیومها شود. مطالعات نشان می دهد که توکسینی که توسط Clostridium difficile تولید می شود، عامل اصلی اسهال شدید مرتبط با آنتی بیوتیک از جمله Pseudomembranous Colitis می باشد. علائم Pseudomembranous Colitis احتمال دارد در ضمن درمان یا بعد از درمان آنتی بیوتیکی رخ دهدو ممکن است رنج حساسیت از خفیف تا شدید باشد. موارد خفیف آن تنها با قطع دارو برطرف می شود و در مواردیکه رنج علائم از متوسط تا شدید باشد می بایست مایعات، الکترولیتها و مکملهای پروتئینی تجویز شود. چنانچه Pseudomembranous Colitis بعد از قطع دارو بهبود نیابد و یا علائم شدید باشد، ونکومایسین خوراکی، داروی انتخابی برای Pseudomembranous Colitis ناشی از مصرف آنتی بیوتیک می باشد.
تجویز سفیکسیم در نبود یک عفونت باکتریائی اثبات شده، به عنوان یک عامل پیشگیری کننده نه تنها سودی برای بیمار ندارد، بلکه خطر افزایش باکتریهای مقاوم را بالا می برد به عبارت دیگر، احتمال ظهور ارگانیسمهای مقاوم که ممکن است بارشد بالا نیز همراه باشد وجود دارد، بویژه در طی درمان طولانی مدت، که می بایست بیمار مورد بررسی دقیق قرار گیرد. چنانچه superinfection در طی درمان رخ دهد راه حل مناسب باید اتخاذ شود.
داروی باکلوفن برای درد های عضلانی ناشی از گرفتگی عضلات تجویز می گردد و با تضعیف اعصاب مرکزی ، خاصیت شل کنندگی دارد عملکرد این دارو همانند متاکربامول میباشد.
باکلوفن (به انگلیسی: Baclofen)
نامهای تجارتی: Lioresal
رده دارویی: مشتقات کلروفنیلرده درمانی: شل کننده عضلات اسکلتیاشکال دارویی: قرص روکش دار ۱۰ میلی گرمی و ۲۵ میلی گرمی
باکلوفن اثر شل کنندهٔ عضلات اسکلتی خود را از طریق مهار انتقال رفلکس‌های منوسیناپسی و پلی سیناپسی در سطح نخاع اعمال میکند.
نکاتی از فارماکولوژی کاتزونگ: باکلوفن یک اسپاسمولیتیک مؤثر
در سطح نخاع است که آگونیست GABA (گیرنده نوع b) به شمار می‌آید. باکلوفن
جزو اسپاسمولیتیک‌های مؤثر بر اسپاسم مزمن است.
درمان اسپاستیسیتی یا اسپاسم عضلانی در مولتیپل اسکلروزیس و سایر ضایعات نخاعی
-باکلوفن در درمان نوعی از میگرن که با اسپاسم شدید سلول‌های مغزی همراه
است به کار می‌رود وصرف نظر از عوارض آن بسیار کارآمد است.باکلوفن همچنین
در درمان سکسکه هم کاربرد دارد. مطالعات نشان داده اند که باکلوفن در درمان
وابستگی به الکل (Alcohol dependence)و نشانگان ترک الکل (Alcohol
withdrawal syndrome)با مهار نشانه های ترک و اشتیاق به مصرف الکل ،موثر
است. مصرف باکلوفن برای رفع گرفتگی عضلات پس از ورزش غیر موثر است .
بعنوان درمان اسپاستیسیتی یا اسپاسم عضلانی در مولتیپل اسکلروزیس و سایر ضایعات نخاعی
در بالغین: ابتدا ۵ میلی گرم از راه خوراکی سه بار در روز و به مدّت
۳ روز تجویز می‌شود. در صورت نیاز می‌توان این دوز را هر ۳ روز یک بار ۱۵
میلی گرم افزایش داد.
حداکثر دوزاژ روزانه ۸۰ میلی گرم است. ضمنا در بیماران سالمند باید افزایش دوز تدریجی باشد.
حساسیت مفرط نسبت به باکلوفن
بیماران مبتلا به مشکلات گوارشی لازم است با پزشک معالج خود مشورت نمایند.
این دارو می‌تواند برای افراد مبتلا به مشکلات کلیوی خطرساز باشد.
اختلال عملکرد کلیه
اولسر پپتیکضایعات مغزیCVA
دیابتصرعدر بیمارانی که از حالت اسپاسمی خود جهت حفظ تعادل و وضعیت گرفتن استفاده می‌کنند.
دوران بارداریدوران شیردهیاطفال
اثرات تضعیف کنندهٔ باکلوفن بر سیستم اعصاب مرکزی بدنبال مصرف به دنبال
مصرف سایر داروهای مضعف سیستم اعصاب مرکزی نظیر الکل، آنتی هیستامین‌ها،
مخدرها و داروهای خواب آور-آرامبخش تشدید میگردد.
در صورت مصرف همزمان باکلوفن با مهارکننده‌های منوآمین اکسیداز، تضعیف سیستم اعصاب مرکزی و هیپوتانسیون ناشی از آن تشدید میگردد.
مصرف همزمان باکلوفن با آنتی دیابتیک‌ها و انسولین موجب افزایش سطح گلوکز خون می‌شود.
در سلسله اعصاب مرکزی: خواب آلودگی، سردرد، سرگیجه، ضعف، خستگی،
کنفوزیون، بی خوابی، عدم تعادل، افسردگی. باکلوفن ممکن است نیاز به خواب را
در فرد افزایش دهد که این عارضه معمولا در استفادهٔ کوتاه مدت ایجاد
نمی‌شود.
در قلب و عروق: طپش قلب، تنگی نفس، هیپوتانسیون، درد قفسه سینه، سنکوپ.
در پوست: راش، خارشدر چشم و گوش و حلق و بینی: تاری دید، میوز، نیستاگموس، استرابیسم، می‌دریاز، دوبینی، احتقان بینی، وزوز گوش
در دستگاه گوارش: تهوع، یبوست، استفراغ، خشکی دهان، اسهال، بی اشتهایی، درد شکمی، مثبت شدن آزمایش خون منفی در مدفوع
در دستگاه ادراری تناسلی: تکرر ادرار، احتباس ادرار، شب ادراری، سوزش ادرار، ناکچوری، هماچوری، ناتوانی در انزال، ناتوانی جنسی
در دستگاه عضلانی اسکلتی: درد عضلانی، پاراستزی، ترمور، رژیدیتی، دیس تونی، آتاکسی
:::::::♦♦♦آشنایی با متوکاربامول(قرص و آمپول) مصارف و عوارض آن در سایت ائل فان♦♦♦:::::::
متوکاربامول (به انگلیسی: Methocarbamol)
رده درمانی: شل کننده عضلانی از گروه کاربامات‌ها.
اشکال دارویی: قرص، آمپول
موارد مصرف
داروی کمکی در اختلالات دردناک حاد عضلانی اسکلتی، کمردرد و کزاز
مکانیسم اثر
متوکاربامول به‌طور عمده برروی سیستم عصبی مرکزی اثر کرده و به‌طور مستقیم بر روی عضلات اسکلتی اثرنمی‌کند. اثر شل‌کنندگی عضلاتی این داروممکن است ناشی از تضعیف CNSباشد.
عوارض جانبی
آلرژی، تضعیف سیستم عصبی، سرگیجه، خواب آلودگی، ضعف، تشنج، کاهش تعداد ضریان قلب و وابستگی روانی به دارو.
چند نکته در خصوص کاربرد متوکاربامول در اسپاسم های دردناک عضلانی
نظر به اهمیت موضوع ضروریست نکات ذیل در خصوص کم و کیف تجویز متوکاربامول یادآوری گردد:
۱- عمده اثرات مفید بالینی متوکاربامول مربوط به ضد دردی آن است نه شل کنندگی عضلات مخطط. متوکابامول اثرات شل کنندگی خود را به صورت محیطی اعمال نمیکند بلکه از طریق تاثیر بر سیستم اعصاب مرکزی عمل می نماید. لذا اگر در خصوص بیماری خاص بدنبال شل کردن عضلات هستیم انتخاب اول ما بهتر است باکلوفن و یا بنزودیازپین ها باشند.
۲- دارو باید در دو دوز اولیه و نگهدارنده تجویز شود. دوز اولیه دارو برای ۲ تا ۳ روز بصورت ۱۵۰۰ میلیگرم (۳ قرص ۵۰۰ میلیگرمی) هر ۶ ساعت می باشد. در تجویز پرنترال دارو تا ۳ گرم(۳ ویال ۱۰سی سی از محلول ۱۰% متوکاربامول) در روز استفاده می شود( یعنی ۱ گرم هر ۸ ساعت). دوز نگهدارنده دارو ۱گرم هر ۶ ساعت برای کل دوره درمان میباشد.
۳- در تزریق عضلانی ۵ سی سی از آمپول در هر عضله گلوتئوس تزریق میگردد و در صورت نیاز هر ۸ ساعت تکرار می شود(تا ۳ دوز در روز).
۴- مسمومیت حاد با این دارو پرعارضه نبوده و حتی مقادیر بالاتر از ۲۰ گرم در روز نیز تنها با تشدید خواب آلودگی همراه بوده است.
۵- در تزریق وریدی حداکثر سرعت تزریق ۳ سی سی در دقیقه است و در تمام مدت تزریق و تا یک ربع ساعت پس از تزریق بهتر است بیمار درازکش باشد تا هایپوتنشن ارتوستاتیک رخ ندهد.
۶- فرم تزریقی دارو هایپرتونیک بوده و باید از نشت آن حین تزریق وریدی خودداری کرد.
۷-دوز اولیه و نگهدارنده آن در سالمندان نصف دوز مجاز می باشد.
مکانیسم اثر: آدرنوکورتیکوئیدها از عرض غشاهای سلولی عبور کرده و با گیرنده های اختصاصی سیتوپلاسمی کمپلکس شده ، وارد هسته سلولی می شوند و به DNA ( کروماتین ) متصل و موجب تحریک روند رونویسی mRNA و به دنبال آن ساخت پروتئین های مختلف آنزیمهایی می گردند که تصور می رود نهایتا” مسئول اثرات ضدالتهابی آدرنوکورتیکوئیدهای موضعی باشند . همچنین ، پایه های موجود در فرمولاسیون آدرنوکورتیکوئیدهای موضعی با اثرنرم کنندگی ، خشک کنندگی یا افزایش جذب این داروها از پوست ، ممکن است به اثر درمانی آنها کمک کنند
موارد مصرف:این داروها در درمان کوتاه مدت التهاب و خارش پوست ناشی از نیش حشرات ، سوختگیهای خفیف ، درماتیت آتوپیک ، درماتیت تماسی ، درماتیت سبوره ای ، درماتوز التهابی ، اگزما و….
عوارض جانبی: مصرف
کلوبتازول بطور معمول طی یک دوره دوهفته ای قابل تحمل می باشد ، اما در
صورت مصرف طولانی مدت و استعمال آن روی سطح وسیع بدن عوارض زیر ممکن است
بروز نماید .
عوارض پوستی : سوزش ، خارش ، تاول و بندرت کاهش مو در صورت استعمال در قسمت مودار بدن و تحریک چشم در صورت استعمال در نواحی اطراف چشم .
عوارض سیستمیک : در صورت مصرف
طولانی کرم به علت جذب سیستمیک آن ممکن عوارض زیر بروز نماید ، تضعیف محور
هیپوتالاموس هیپوفیز ، غده فوق کلیوی ، زیادی قند خون و وجود قند در ادرار
.
|
مقدار مصرف:مقدار مصرف بزرگسالان ۲تا۳ بار در روز بصورت موضعی می باشد مصرف این دارو در اطفال کوچکتر از ۱۲ سال توصیه نمی شود .
بارداری و شیردهی: در دوران بارداری و شیردهی تنها با توصیه پزشک استفاده گردد .
شرایط نگهداری:دارو در دمای پایین تر از ۳۰ درجه سانتیگراد نگهداری و از یخ زدگی محافظت گردد. دور از دسترس اطفال نگهداری شود.
اشکال داروئی : کرم موضعی کلوبتازول ۰۵/۰% در تیوبهای ۱۵ گرمی به بازار عرضه می گردد
کلوبتازول (به انگلیسی: CLOBETASOL)
رده درمانی: داروهای کورتیکواستروئید .
اشکال دارویی: پمادمکانیسم اثر: جایگزینی کورتیکواستروئیدها
پوکی استخوانآکنه یا جوشآلرژی در لایه سطحی پوستاحساس سوزشترک روی پوست
نشانگان کوشینگسرگیجهخشکیقرمزی پوست (اریتم)
آب سیاهفولیکولیت (التهاب پوستی)
رشد موی زاید (سندرم آرمبارز)
کمبود ملانوسیت یا ملانین (هیپوپینگ منتشن)
خارش
سوزش
دانه های قرمز سطح پوست
بی حسی در انگشتان
آماس در اطراف دهانعفونت های ثانویه
کچلی موضعی
منابع: وبسایت داروسازی بهوزان / ویکی پدیا
تهیه و تنظیم ائل فان
در این قسمت با دارویی پرمصرف بنام ستریزین،مصارف و عوارض آن آشنا خواهید شد:
قرص ستیریزین موجب آسودگی سریع و طولانی مدت خارش،عطسه،ریزش اشک و آب بینی ناشی از آلرزی های فصلی و حساسیتهای متفرقه(گرده،خاک،حیوانات خاکی،کپک)می گردد.ستیریزین همچنین عکس العملهای حساسیتی پوستی از جمله کهیر را بر طرف میکند.
ستیریزین دارای اثر طولانی مدت است.این قرص ۲۴ ساعت آسودگی از آلرژیهای فصلی مانند حساسیت(تب یونجه)و آلرژیهای پرنیال(غیر فصلی/خانگی)به حیوانات خانگی و خاک و همچنین کهیر را موجب می گردد.
ستیریزین به شما اجازه می دهد که نرمال عمل کنید.
چه عاملی باعث حساسیت من شده است؟
علت آلرژی شما مربوط به عکس العمل بدنتان در مقابله با آلرژیهایی چونخاک،گردههای گل و گیاه،پرز و موی حیوانات و کپک می شود.بدن شما ماده ای به نام هیستامین در نواحی شناسایی آلرژنها ترشح می کند که موجب خارش،عطسه و آریزش اشک و آب بینی می شود.ستیریزین با مسدود کردن محل گیرنده ها(رسپتورها)از پیوند هیستامین ها بدان جلوگیری کرده و موجب رفع علایم حساسیت می شود.
کارهای دیگری که برای رفع حساسیت می توانم انجام دهم چیست؟
۱ـ برای جلوگیری از ورود گرده ها پنجره را ببندید از دستگاه تهویه مطبوع استفاده کنید
۲ـ مطلع بودن از فصلهای گرده افشانی و مقدار گرده ها در منطقه.
۳ـ برنامه ریزی فعالیت های خارج از خانه: در روزهای بادی و گرم در داخل خانه باشید.اکثر گیاهان در صبح گرده افشانی می کنند لذا دیرتر از منزل خارج شوید.
۴ـ دوری کردن از تولید کننده های گرده های زیاد مانند درخت غان،افرا،درخت تبریزی،بلوط و گردو.
۵ـ پرهیز از نگهداری حیوانات خانگی.
۶ـ پاکیزه نگهداشتن منزل از گرد و خاک و شستن ملحفه ها با آب داغ.
۷ـ دوری کردن از غذاها،داروها،حشرات و یا حتی رنگها و گیاهانی که موجب ایجاد خارش و راشهای پوستی مانند کهیر می شوند.
دستور مصرف:
بزرگسالان و کود کان بالای ۱۲ سال:یک یا دو قرص ۵ میلی گرمی یا یک عدد قرص ۱۰ میلی گرمی هر ۲۴ ساعت.
بزرگسالان ۶۵ سال و بالاتر:یک قرص ۵ میلی گرمی یا نصف قرص۱۰ میلی گرمی هر ۲۴ ساعت.در صورت تردید با پزشک مشورت کنید.
۱ـاز دوز توصیه شده تجاوز نکنید.
۲ـمصرف طولانی مدت فقط با دستور پزشک انجام شود.
احتیاطات:
۱ـاین محصول نباید مورد استفاده افراد حامله یا مادران شیرده و یا افرادی که اختلالات کلیوی و کبدی دارند قرار گیرد،مگر آنکه پزشک تجویز کند.در صورت رانندگی و کار با ماشین آلات خطرناک احتیاط شود.
۲ـدور از دسترس کودکان قرار دهید.
۳ـدر دمای اتاق۱۵ـ۳۰ درجه سانتی گراد نگهداری شود.از رطوبت حفظ گردد